Nadat hij twee jaar in Japan geweest was, kwam hij met een vrijwel Europeesche werkwijze in 1921 naar Parijs, waar hij, met onderbreking van een reis naar zijn vaderland en een tweejarig verblijf te Berlijn, sedert dien tijd woont.

Vervolgens wijdt Franco eenige regels aan zijn kunst en zoo lezen wij: “Naar gelang Sanyu werkte en dieper op de dingen inging, vond hij zijn raseigenaardigheden als nieuwe waarheden terug. Zijn tegenwoordig werk is dus weer volkomen Chineesch met een geringen Europeeschen invloed”.

Wij weten niet hoe ver Sanyu vroeger van het Chineesche pad is afgedwaald, maar aan het tegenwoordige werk kunnen wij vaststellen, dat Franco wel wat al te boud spreekt, nu hij dien Europeeschen invloed slechts “gering” noemt. Sanyu’s visie is stellig niet geheel Chineesch gebleven. Vrouwenfiguren met zulke zware heupen, zooals hij ze afbeeldt, toonen duidelijk, dat hij bij de zienswijze der moderne Europeanen te gast geweest is.

In een schilderij als “Het naakt op grijs tapijt met vogels” verrijst zelfs een schim van Matisse’s geest. Maar zulke invloeden komen vooral bij jonge kunstenaren veelvuldig voor en daarom, wij kunnen er geen bezwaar in zien, dat ook een Chinees, die zijn kunst vernieuwen wil, niet alleen bouwt op de beginselen van zijn voorvaderen, maar eveneens zich verfrischt aan de opvattingen van zijn tijd, mits dit alles zijn werk beter maakt en zijn persoonlijkheid niet te loor doet gaan. De een zoekt de vernieuwing hier, de ander daar, maar met de bakermat van de moderne kunst deed Sanyu geen slechte keuze. Als wij zijn werk nog eens goed voor oogen stellen, kunnen wij moeilijk aannemen, dat de fijne Fransche sfeer zijn gevoelig karakter geschaad heeft of schaden zal. Trouwens zijn streven naar het decoratieve, de sierlijke, gave lijn en de uiterst verfijnde tinten, daar zit “cultuur” in en die is te diep geworteld om zich op den duur te laten verdringen. Treffend zijn vaak die simpele kleuren, als de ongerepte blankheid en het maagdelijke roze. Wij vinden het in dit naaktfiguur, dat elegant ligt uitgestrekt op het grijze tapijt en het blanke kussen, het is alles doordrongen van een spiritueelen geest. Het detail “de vogels” brengt hierin een grappig intermezzo, dat voldoende ondergeschikt blijft aan ‘t geheel en waarbij de echte Chinees om den hoek komt kijken. Van het “Liggend naakt op groen tapijt” mogen we in hoofdzaak hetzelfde zeggen, alleen zijn hierin uiteraard de vormen grooter en ook heeft de schilder zich, in het combineeren van de kleuren, nog strenger op diëet gesteld! Al zijn wij niet zooals Franco, ontsteld door zijn soberheld, een feit is dat Sanyu met weinig middelen veel weet te bereiken. Een goed voorbeeld geeft daarvan het katje. Dat is, bij den eersten oogopslag niet veel meer dan een rozeachtige vlek, maar die bij nadere beschouwing al heel raak het nonchalant liggende diertje weergeeft, terwijl het verlangend speurt naar het hupsche klosje. Zoo duurt voor den bezoeker de kennismaking dit keer wellicht wat langer, dan hij in andere gevallen gewend is. Het lijken dikwijls maar kleinigheden, die deze kunst een typisch accent geven, zooals in het “Naakt op het groen tapijt” die aardige ronde teentjes, die zoo geestig onder het zacht steunende lichaam uitkijken. Wie zulke bijzaken niet opmerkt, zal maar half van Sanyu’s geest genieten. Mischien blijft voor sommigen Sanyu even onleesbaar als de Chineesche teekens, want de manier waarop deze schilder vooral met de olieverf omgaat, heeft niets gemeen met de Hollandsche traditie. Geen zwaren toets, geen gedegen geschilderde tafereelen en evenmin een breede dramatische voordracht. De figuren drijven dikwijls als vluchtige verschijningen op haar fond en het is of de schilder zijn kunstzinnig spel alleen om eigen zwier beoefent. Dien indruk krijgen wij ook van zijn triptiek “Paarden”, die als pièce de milieu fungeert. Een schouwspel vol bewegelijkheid, maar toch, bezien wij de lustige viervoeters een oogenblik uitsluitend als motieven, dan bemerken we, dat hun grillig rhythme voldoende getemperd wordt door de rustige golving in den rozen en witten achtergrond. Maar intusschen zullen wij ons ook vermaken met de dwaze en fraaie sprongen, waartoe de vrijheid, het malsche gras en de versche klaver het edele ros inspireeren. Met grappige bokkesprongen steigeren en dartelen zij om elkander heen, een schimmel staat koddig-verbaasd toe te kijken en wat een vaart schuilt er in het zwart en witte paard, dat plotseling voorbij rent. Franco’s definitie “samengedrongen beweging” zou daarbij bepaald houterig en benauwd klinken. Maar wat de aard van deze triptiek betreft kan de inleider gerust zijn, want deze is op en top Chineesch. In dierenfiguren toont Sanyu zich meestal nationaal gezind. Dat bewijst ook het kleine gekleurde penteekeningetje naar een paard, dat tot den sprong gereed staat, en niet minder de linoleumsnede naar een panter, die opmerkzaam, tusschen loeren en kijken, zijn oogen den kost geeft. Een groen fantastisch paardje, dat in weinige oogenblikken uit het rappe penseel gevloeid moet zijn, zou ons ook zonder biografie doen gelooven, dat bij den vervaardiger het vak van vader op zoon is overgegaan. Ook de teekeningen in de map en de kleine subtiele etsjes toonen, dat de kunst Sanyu in het bloed zit. Johan Franco hoopt dat deze eerste kennismaking den Nederlanders sympathiek zal zijn en wij kunnen niet anders dan dezen wensch voor beide partijen beamen.

In een der kleinere vertrekken hangt een aantal werken, voornamelijk etsen, van Jan Toorop. Arbeid uit zijn jongen tijd, toen de kunstenaar nog onbevangen tegenover het leven en zijn kunst stond. Wij zullen hierin de fijne ontvankelijkheid, het zuivere van den jeugdigen Toorop waardeeren. Als bijzonderheid vermelden wij het karakteristieke portretje, dat Toorop destijds van Degouve de Nuncques gemaakt heeft.

[Translation]

Yu Sanyu
Exhibition of Chinese Art at J. H. de Bois in Haarlem

He who is not charmed by the work of Yu Sanyu is a real grouch. For his light gracefulness, his refined colors, create a charm which is hard to resist. The young Chinese painter Sanyu, who has been living in Paris since 1921, has joyfully accepted the legacy of the art of his ancestors, but has also, in his way, profited from some new European ideas. He is now exhibiting his work for the first in the Netherlands and thus it is useful that Johan Franco mentions some biographical details about this unknown painter in the catalogue. We learn that Sanyu was born in Szechwan, China, on 14 October 1901. At the age of twelve he received his first lessons in drawing and painting from his father, who was a painter himself. Later he taught himself and had no other teachers.

After he had spent two years in Japan, he went to Paris in 1921 working in an almost European manner, where he has been living since, with a break for a journey to his fatherland and a two-year-stay in Berlin.

Next Franco devotes a few lines to his art and thus we read: “The more Sanyu painted and went more deeply into things, he refound the peculiarities of his race as new truths. His present work is therefore again completely Chinese with a minor European influence.”

We do not know how far Sanyu had strayed from the Chinese path, but judging from his present work, we may state that Franco is a little too bold when he calls the European influence “minor.” Sanyu’s vision has surely not remained wholly Chinese. Female nudes with such big hips as he paints them, clearly show that he has partaken of the way modern Europeans view things.

In a painting such as “Nude on a grey rug with birds” even the ghost of Matisse arises. But such influences occur mostly in young artists and therefore we see no objections to a Chinese who wants to renew his art not only building on the principles of his forebears, but also refreshing himself with the opinions of his own time, provided that this improves his work and his personality is not lost. One person seeks renewal here, another over there, but Sanyu did not make a bad choice in choosing the cradle of modern art. When we have another good look at his work, it is hard to imagine that the refined French atmosphere damaged his sensitive nature or will damage it. Moreover, his striving for the decorative, the graceful, perfect line and the most refined colors tell of “culture,” and it is too deeply rooted to be repressed in time. The simple colors, like the unspoilt whiteness sand the virgin pink are often touching. We find it in this nude, which is elegantly stretched across the grey rug and the white cushion, the whole is permeated with a spiritual soul. The detail of “the birds” lends it a humorous intermezzo, which is sufficiently subordinate to the whole and which is the real Chinese popping out. We can say more or less the same of “Nude reclining on a green rug,” only the shapes are larger here and the painter has put himself on a stricter diet when combining the colors. Although we are not startled as Franco is by his austerity, it is a fact that Sanyu is able to achieve a great deal with little means. The kitten is a good example. At first sight it is not more than a pinkish blob, but on closer inspection it renders the casually lying creature true to nature, longingly looking at the cute reel. In this way the introduction takes a little longer than usual. It often seems to be small things which give this art a typical accent, like in the “Nude on green rug” which are looking so humorously from under the softly resting body. Who does not notice such details, will only enjoy half of Sanyu’s spirit. Maybe for some Sanyu remains as illegible as Chinese characters, for the way in which this painter uses oil paint has nothing in common with the Dutch tradition. No heavy handling, no solidly painted scenes, nor a wide dramatic presentation. The figures often float as transitory appearances against their backgrounds and it seems as if the painter only practices his art for its own grace. This impression is also gained from his triptych “Horses,” which functions as centerpiece. A spectacle full of motion, but yet, if, for a moment, we view the lusty animals solely as motifs, then we see that their capricious rhythm is sufficiently tempered by the calm undulation in the pink and white background. But in the meantime we shall also enjoy the prankish and fine leaps to which freedom, lush grass and fresh clover inspire the noble steeds. They prance and gambol around each droll amazement and what speed is conveyed in the piebald horse which suddenly races past. Franco’s definition of “pent-up motion” almost sounds stiff and cramped. But concerning the nature of this triptych one can rest assured, for this is nationality. This is also proved by the small colored pen and ink drawing of a horse which is ready to jump, and no less by the linocut of a painter, which is peering attentively. A green, fantastic foal, which must have flown from his rapid brush in a wink, would also make us believe without any biographical details, that the art has been passed from father to son. The drawings in the portfolio and the small subtle etchings also show that art runs through Sanyu’s veins. Johan Franco hopes that this first encounter will be favorably received by the Dutch and we can only endorse this wish.

[...]