Men schrijft ons uit Amsterdam:
In het teekeningen-zaaltje is een kleine tentoonstelling ingericht van werk van den schilder-teekenaar San-yoe, den Parijschen Chinees, van wien hier en elders reeds eenige keeren werk te zien is geweest.
Het wint niet. De wel even verrassende bekoringen van zijn luchtige en soms vreemde manier houden het tegen een meerdere vertrouwdheid ermede ternauwernood uit. Op den duur wordt zijn behandeling van de olieverf oninteressant, een telkens terugkeerend procédé van karige middelen. Meer een vlotte en handige assimilatie van modieuze technische manieren, waarmee San-yoe in het Parijsche milieu kennis heeft gemaakt, dan uiting van een persoonlijke visie, die toch inderdaad teloor dreigt te gaan.
Ook van de (omtrek-)teekeningen is nog slechts de allure, niet het leven der lijnen naar het wezen van “de genieën van de lijn”. De wijze, waarop de open gelaten vlakken met zwarte, bruine of roode stippeltjes en titteltjes gevuld zijn, laat veel leeg. We vreezen te zien, dat San-yoe toegeeft aan een gemakkelijk en doorzichtig manierisme, dat ternauwernood meer gevoed wordt door een aangeboren teekentalent.
Een uitzondering kan worden gemaakt voor enkele stilleven-aquarellen en de kleinste olieverf-stukjes. We noemen het blaadje met de hengselmand, het grootere met een stoel, aan welks rug een jong katje geklauwd hangt, en het portretje in rose op witten fond van een jong poesje.
Wel is altijd de mise-en-page bekoorlijk, maar tenslotte krijgt men spoedig genoeg van een nonchalant-summier goochelen met een lijntje en een kleurtje, quasi superieur van flegmatiek-speelsch gemak, dat het met de teekening niet ernstig neemt en met de edele materie van de verf omgaat op een manier, die weinig liefde laat blijken en weinig begrip voor de mogelijkheden van het materiaal.
Te veel is ook slechts van schijn essentieel (quasi-Oostersch), maar van wezen poeslief modieus, modernsalonesk, als bestemd voor zakelijke.. boudoirs.
[Translation]
Van Lier Art Gallery
San-yoe
From our correspondent in Amsterdam:
In the art room a small exhibition is set up of the work of the painter-artist San-yoe, the Chinese from Paris, whose work has been exhibited several times before both here and in other places.
His work is not convincing. The surprising appeal of his vivacious and sometimes peculiar method can barely stand its familiarity. In the long run, his handling of the oil colors becomes uninteresting, a continually recurring technique using sparse resources. It is more like a smooth and skillful integration of modish techniques to which San-yoe was introduced in Paris, than an expression of personal vision that indeed is threatened to become obliterated.
Of the contour drawings it is also merely the substance which is left, not the vivacity of lines as of the “line’s geniuses.” The way in which the blank surfaces have been filled with black, brown or red dots and spots leaves a big void. We fear that San-yoe has yielded to a comfortable and transparent mannerism, which is hardly nourished by an innate drawing talent.
An exception can be made for several still life water colors and the smallest oil pieces. We mention the leaf with the handled basket, the bigger piece with a chair to which back a young kitten is clinging, and the small portrait of a young kitten in pink on a white background.
The mise-en-page (composition) is however always appealing, but eventually one quickly gets enough of the nonchalantly and scantily juggling with a line and a color, seemingly abundant with phlegmatic and frolicsome facility, that doesn’t seem to take the drawing seriously and handles the precious material of the paint in a way that doesn’t show much love for and understanding of the possibilities of the material.
Too much only appears to be essential (quasi-oriental), but basically is sugary modish and modern, as if intended for professional… boudoirs.
